12 ĆWICZEŃ WEWNĘTRZNEGO DZIECKA

Lucia Capacchione w swojej książce Odzyskiwanie Wewnętrznego Dziecka, proponuje takie ćwiczenia dla lepszej komunikacji z własnym wnętrzem.

 

Odkrywanie
 Wewnętrznego Dziecka

Wewnętrzne Dziecko to potężna obecność. Mieszka w centrum naszej istoty. Wyobraź sobie zdrowe, szczęśliwe dziecko. Poczuj jego żywotność. Z jak wielkim entuzjazmem nieustannie bada środowisko. Zna swoje uczucia i otwarcie je wyraża. Kiedy jest zranione, płacze. Gdy jest złe, krzyczy. Kiedy jest szczęśliwe, uśmiecha się i śmieje z głębi siebie. To dziecko jest również bardzo wrażliwe i instynktowne. Wie, komu ufać, a komu nie. To małe dziecko uwielbia bawić się i odkrywać. Każda chwila jest nowa i pełna podziwu. Z tej wesołości wynika niewyczerpane bogactwo kreatywności i żywotności.

W miarę upływu czasu dziecko boryka się z wymaganiami świata dorosłych. Głos dorosłych, z ich własnymi potrzebami i pragnieniami, zaczyna zagłuszać wewnętrzny głos uczuć i instynktów. W efekcie rodzice i nauczyciele mówią: „Nie ufaj sobie, nie zwracaj uwagi na swoje uczucia. Nie mów tego, nie wyrażaj tego. Rób, jak ci mówię, ja wiem lepiej”.

Z czasem te cechy, które dały dziecku żywotność: ciekawość, spontaniczność, umiejętność odczuwania, teraz zmuszają je do ukrycia się. W procesie wychowywania, dyscyplinowania i kształcenia dzieci, dorośli często zamieniają spontaniczne dziecko w przewidywalnego dorosłego. Eliminując dziecięcą wrażliwość (jak również niemożność jej kontroli), poważnie szkodzą zasadniczej jaźni dziecka. Dziecko wyrzucane jest wraz z kąpielą. Świat dorosłych nie jest bezpiecznym miejscem dla dzieci. Dla dobra przetrwania dorastająca młoda osoba wysyła swojego cudownego dziecięcego ducha pod ziemię i pozostawia go tam w zapomnieniu. Jednak będąc tam Wewnętrzne Dziecko nigdy nie dorasta i nigdy nie odchodzi. Zakopane żywcem, czeka na uwolnienie.

Wewnętrzne Dziecko nieustannie stara się zwrócić na siebie naszą uwagę, niestety wielu z nas zapomniało, jak je słuchać. Kiedy ignorujemy nasze prawdziwe uczucia i instynkty, ignorujemy Wewnętrzne Dziecko. Kiedy nie dbamy o nasze ciało i duszę, zaniedbujemy naszą dziecięcą część siebie. Kiedy odmawiamy sobie dziecinnych potrzeb z wymówką, że nie są racjonalne ani praktyczne – nie są czymś dorosłym – porzucamy Wewnętrzne Dziecko. Na przykład, możemy odczuwać impuls, by biegać podskakując z radości po parku lub płakać bez pohamowania po stracie przyjaciela. To wtedy Wewnętrzne Dziecko chce się ujawnić. Ale kiedy poważna dorosła część w nas mówi: „Nie, nie możesz tego zrobić! Duzi chłopcy/dziewczynki nie płaczą. Musisz sprawiać wrażenie opanowanego”, Wewnętrzne Dziecko zostaje zamknięte w szafie.

Kiedy nasze Wewnętrzne Dziecko zostaje zablokowane, pozbawiamy się naszej naturalnej spontaniczności i radości życia. Z czasem może to prowadzić do niskiej energii, przewlekłej lub poważnej choroby. Kiedy nasze Wewnętrzne Dziecko jest ukryte, separujemy się od innych. Ci inni nigdy nie widzą naszych prawdziwych uczuć i życzeń; nigdy nie widzą, kim naprawdę jesteśmy. To powoduje, że nie można z nikim doświadczyć prawdziwej intymności. Nigdy nie poznajemy się do końca. Cóż to za tragedia i strata. Abyśmy mogli być w pełni ludźmi, Wewnętrzne Dziecko musi być przyjęte i wyrażone.


Ćwiczenie 1

POZNANIE WEWNĘTRZNEGO DZIECKA

MATERIAŁY: Kredki i papier

1. Masz zamiar spotkać się ze swoim Wewnętrznym Dzieckiem. Usiądź spokojnie i wyobraź sobie piękne miejsce, które oboje możecie odwiedzić w swojej wyobraźni. Upewnij się, że jest to miejsce bezpieczne i wygodne dla twojego Wewnętrznego Dziecka. Może to być gdzieś na zewnątrz, w naturze, w miejscu otoczonym drzewami i kwiatami lub w pobliżu wody lub gór. Jeśli chcesz, możesz też wyobrazić sobie ciepły, przytulny pokój.

2. Zamknij oczy i idź do tego miejsca. W swojej wyobraźni wyobraź sobie tam swoje Wewnętrzne Dziecko i spędź z nim kilka chwil. 


3. Swoją niedominującą ręką narysuj obrazek swojego Wewnętrznego Dziecka. Nie spiesz się i pozwól, aby ten rysunek rozwinął się z twojego Wewnętrznego Dziecka. Nie planuj go ani nie próbuj z góry wyobrażać sobie gotowego rezultatu. Początkowo może się to wydawać niewygodne i powolne. Bądź cierpliwy. To twoje Wewnętrzne Dziecko przemawiające przez obrazy, język serca i najgłębszą Jaźni. 


* * *

Proces rysowania twojego Wewnętrznego Dziecka prawdopodobnie rzuci dużo światła na twój związek z tą małą istotą wewnątrz ciebie. Zatrzymaj się i zastanów się przez chwilę, jak wyglądało to doświadczenie. Czy krytykowałeś siebie za sposób, w jaki twoje Dziecko narysowało obraz (za pomocą twojej niedominującej ręki)? Czy strofowałeś swoje dziecko za brak talentu lub umiejętności artystycznych? A może odprężyłeś się i bawiłeś, pozwalając twojemu Wewnętrznemu Dziecku być sobą i rysować w jego własnym stylu?
Spójrz na gotowy rysunek. Jak się z nim czujesz? Co Dziecko na tym rysunku zdaje się mówić do ciebie? Weź oddzielną kartkę papieru i zapisz dominującą ręką wszystkie swoje reakcje lub komentarze dotyczące rysunku.


Ćwiczenie 2

ROZMOWA Z WEWNĘTRZNYM DZIECKIEM

MATERIAŁY: Kredki, papier i rysunek Wewnętrznego Dziecka z poprzedniego ćwiczenia

1. Spójrz na rysunek Wewnętrznego Dziecka, który zrobiłaś w ostatnim ćwiczeniu. Napisz rozmowę obiema rękami. Ty, jako dorosły, będziesz pisać swoją dominującą ręką (tą ręką, którą zwykle piszesz); twoje Wewnętrzne Dziecko będzie pisać „inną” (niedominującą) ręką. Rozpocznij rozmowę, mówiąc do dziecka, że chciałabyś je poznać, aby się nim lepiej zająć. Zapytaj o jego imię i cokolwiek innego, co chciałoby ci o sobie powiedzieć: wiek, jak się czuje, co lubi i czego nie lubi oraz czego od ciebie chce. 


2. Poproś swoje Wewnętrzne Dziecko, aby narysowało obraz tego, czego najbardziej potrzebuje w tym momencie w swoim życiu. 


3. Kończąc rozmowę, zapytaj Dziecko, czy jest coś jeszcze, co chciałoby ci powiedzieć. Podziękuj dziecku za ujawnienie się i opowiedzenie o sobie. Powiedz, że chciałabyś mieć więcej takich rozmów, abyście mogły się lepiej poznać. 


4. Umieść oba rysunki w miejscu, w którym możesz często na nie patrzeć. Używaj ich jako przypomnienia obecności twojego Wewnętrznego Dziecka w swoim życiu. 



Ćwiczenie 3

OBEJMOWANIE WRAŻLIWEGO DZIECKA 


MATERIAŁY: Kredki, flamastry i papier

1. W swoim umyśle wyobraź sobie szczególne miejsce, w którym ty i twoje Wrażliwe Dziecko możecie razem spędzić trochę czasu. Upewnij się, że jest to miejsce, w którym twoje Wewnętrzne Dziecko czuje się bezpiecznie i wygodnie. Poświęć trochę czasu i stwórz tę lokalizację ze wszelkimi detalami. Zamknij oczy, aby naprawdę „zobaczyć” to miejsce. 


2. Swoją ręką niedominującą narysuj wizerunek swojego Wrażliwego Dziecka. 


3. Po ukończeniu rysunku zapytaj swoje Wewnętrzne Dziecko, czy nie ma nic przeciwko temu, abyście przez chwilę porozmawiały. Następnie rozpisz rozmowę pomiędzy obie ręce, tak jak w Ćwiczeniu 2. Zapytaj dziecko, jak się czuje. Dowiedz się, czy jacyś osoby lub sytuacje sprawiają, że twoje Wrażliwe Dziecko czuje się przestraszone, smutne, zranione, samotne itp. Zapytaj Dziecko, czego od ciebie potrzebuje i co możesz dla niego zrobić, aby poczuło się lepiej.
 


POZWÓL MÓWIĆ SWOJEMU 
 WRAŻLIWEMU DZIECKU

Od czasu do czasu powtarzaj poprzednie ćwiczenie; „Obejmowanie Wrażliwego Dziecka”. Za każdym razem skoncentruj się na innym odczuciu. Wskazane jest, aby pracować z uczuciami, które pojawiają się aktualnie w twoim życiu. Na przykład, jeśli obecna sytuacja wywołuje poczucie porzucenia, wykonaj to ćwiczenie. Niedominującą ręką narysuj obraz swojego Wewnętrznego Dziecka w tej sytuacji. Następnie kontynuuj ćwiczenie, wykonując dialog na przemian prawą i lewą ręką. Oto lista uczuć, które możesz odkryć wspólnie ze swoim Wrażliwym Dzieckiem:

• Strach
• 
Smutek 
• Rozczarowanie

• Żal

• Samotność

• Rany (emocjonalne lub fizyczne)
• Porzucenie
• Choroba
• Nadużycie
• Przytłoczenie
• Wyczerpanie
• Przygnębienie
• Beznadziejność

Czasami, jeśli Wrażliwe Dziecko zostało zignorowane i porzucone, kiedy zaczynamy rozmawiać, będzie ono rozgniewane. Któż nie byłby zły z powodu bycia pominiętym, zaniedbywanym rok po roku? Może się to zdarzyć, kiedy prowadzisz dialog z Wewnętrznym Dzieckiem. Dziecko może w zamian pyskować, by podkreślić swoją krzywdę, wyrazić wściekłość i niechęć. Nigdy nie wiadomo, czy tak się stanie, po prostu miej świadomość, że jest to możliwe.

Złość, która jest tłumiona, często kryje się w ciele: bóle głowy, wysokie ciśnienie krwi, choroby serca, rak i inne dolegliwości związane są z długo powstrzymywanym gniewem. Niewyrażony gniew jest również aspektem wzoru współuzależnienia, w którym krzywdzące traktowanie innych jest przemilczane, racjonalizowane lub całkowicie zaprzeczane. Wykazanie naszego gniewu w sposób, w jaki robi to małe dziecko, może pomóc nam zaakceptować i uwolnić te trudne uczucia.


Ćwiczenie 4

WYŁADOWANIE ZŁOŚCI W RYSUNKU

MATERIAŁY: Kilka arkuszy papieru z bloku rysunkowego i kredki (najlepiej grube kredki przedszkolne)

1. Pomyśl o chwili, kiedy ostatnio byłaś naprawdę rozgniewana. Przypomnij sobie sytuację i jak się wtedy czułaś w środku. Teraz poproś swoje Wewnętrzne Dziecko, aby niedominującą ręką zrobiło kilka gniewnych bazgrołów. Wybierz takie kolory, które wyrażają gniew. Zrób tyle gniewnych rysunków, ile chcesz.

2. Pozwól swojemu Gniewnemu Dziecku narysować (niedominującą ręką) swój własny wizerunek. Nadaj obrazowi tytuł.

Rozmowa z Gniewnym Dzieckiem

Wiele osób ma duże trudności z odpowiedzią na potrzeby swojego Wewnętrznego Dziecka. Jeśli rodzice nie dali nam dobrego przykładu, nie mieliśmy modelu zdrowego rodzicielstwa. Dlatego nie wiemy, jak zadbać o nasze Wewnętrzne Dziecko. Dziecko Wewnątrz nas czuje się opuszczone i rozgniewane, ponieważ musiało radzić sobie bez przewodnictwa, bez miłości i zaopiekowania. Pragnie, by ktoś się o nie zatroszczył, ale kiedy szuka Wewnętrznego Rodzica, nikogo nie znajduje.

Jest jednak nadzieja. Poprzez dialogowanie możemy otworzyć linie komunikacji i pielęgnować zdrową relację rodzic–dziecko. Kiedy dziecko poczuje się bezpieczniej, zaryzykuje i zacznie wyrażać gniew, który skrywało od tak dawna. Dziecko może nawet zacząć wysuwać żądania. Nawet jeśli wydaje się to nieprzyjemne, zwykle jest to oznaka postępu. Dziecko po prostu nie będzie dłużej czuło się zastraszone i zacznie się wypowiadać. W tym czasie, jeśli będziesz wystarczająco długo spokojna, usłyszysz wreszcie o uczuciach i potrzebach Dziecka. Następne ćwiczenie nosi nazwę „Naprawdę wściekłe”. Czasami dialog z dopiero co ujawnionym aspektem Gniewnego Dziecka wydaje się utykać w martwym punkcie. Dlatego ważną rzeczą jest komunikowanie się z nim poprzez rysowanie i pisanie dialogów.


Ćwiczenie 5

NAPRAWDĘ WŚCIEKŁE

MATERIAŁY: papier, kredki i mazaki
   
1.    Przeprowadź pisemną rozmowę ze swoim Gniewnym Dzieckiem. Za pomocą dominującej ręki poproś dziecko, aby opowiedziało ci, jak to jest czuć się wściekłą. Co go wkurza? Niech wściekłe dziecko odpowie ci ręką niedominującą. Pozwól mu wyjawić, co chciałoby robić, gdy się złości. Co chciałoby, abyś ty, dorosły, pozwolił sobie poczuć i jak wyrażać gniew w swoim codziennym życiu? 


2.    Następnym razem, gdy poczujesz, że jesteś zła, usiądź i porozmawiaj ze swoim Gniewnym Dzieckiem. Ty (dorosły) piszesz dominującą ręką; twoje Gniewne Dziecko pisze ręką niedominującą. 

Wspaniałym sposobem na budowanie zaufania z naszym Wewnętrznym Dzieckiem jest napisanie listu z przeprosinami. Przyznajemy, że nie dbaliśmy o Dziecko tak bardzo, jak by sobie tego życzyło.
Co najważniejsze, jest to okazja do zadeklarowania twojej intencji do zmiany sposobu wsłuchiwania się i dbania o swoje Wewnętrzne Dziecko we wszystkich jego aspektach. Celem jest zbudowanie zaufania i otwarcie kochającej komunikacji między twoim Wewnętrznym Rodzicem a  Wewnętrznym Dzieckiem.


Ćwiczenie 6

MOJE PRZEPROSINY

MATERIAŁY: papier i długopis

Za pomocą dominującej ręki napisz list z przeprosinami do swojego Wewnętrznego Dziecka. Poproś o przebaczenie za czas, gdy byłaś zbyt krytyczna, apodyktyczna, niecierpliwa lub, gdy ignorowałaś i całkowicie zaniedbywałaś potrzeby Dziecka. Powiedz swojemu Wewnętrznemu Dziecku, że uczysz się, jak lepiej się nim opiekować i podziękuj mu za dzielenie się z tobą uczuciami i potrzebami.


Ćwiczenie 7

 PIELĘGNOWANIE WEWNĘTRZNEGO DZIECKA

MATERIAŁY: papier, pisaki, kredki i kalendarz osobisty

Poproś swoje Wewnętrzne Dziecko, aby powiedziało ci, jakiego rodzaju zaopiekowania potrzebuje na tym etapie twojego życia. Pozwól Dziecku pisać niedominującą ręką. Co konkretnie? Na przykład Dziecko może napisać: „Każdego ranka chcę pospacerować wśród zieleni”. 

Pisząc dominującą ręką, powiedz dziecku, w jaki konkretny sposób zareagujesz na jego prośby. 

Zapisz odpowiedzi w kalendarzu, aby nie zapomnieć o ich wykonaniu. Wprowadź te obietnice w życie, włączając je do swoich codziennych działań. 



Ćwiczenie 8


OPIEKUŃCZA OSOBA Z PRZESZŁOŚCI 


MATERIAŁY: papier, kredki i pisaki

1.    Pomyśl o kimś, przy kim przez jakiś czas w swoim życiu czułaś się kochana i otoczona troską. To może być małżonek, krewny, sąsiad lub przyjaciel. Może to być również ktoś taki jak nauczycielka lub terapeuta. 


2.    Poproś Wewnętrzne Dziecko o narysowanie obraz ciebie i tej osoby. Zaznacz czas, kiedy czułaś się zaopiekowana przez tę osobę. Rysunek ten wykonaj swoją niedominującą ręką. 


3.    Napisz dialog. Niech Wewnętrzne Dziecko (mówiące poprzez niedominującą rękę) powie, jak się czuło ODBIERAJĄC miłość i troskę. Niech opiekuńcza osoba opowie ze swojej strony, co się czuje, dając ci miłość. 


4.    Jeśli w tym momencie jest coś niepokojącego, pozwól Wewnętrznemu Dziecku poprzez niedominującą rękę opowiedzieć, czym to jest. Następnie opiekuńczej osobie z przeszłości również niedominującą ręką pozwól odpowiedzieć. 


Wewnętrzne Dziecko nie ufa słowom. Wierzy w działania. Staje się głęboko zranione i rozczarowane, gdy składamy obietnice, a następnie je łamiemy. Jeśli często to się zdarza, Dziecko ukrywa się, nosi gniew i urazę. Któż postąpiłby inaczej? W świecie zewnętrznym szacunek i wiarygodność budujemy, gdy dotrzymujemy umów. To samo dotyczy świata Wewnętrznego Rodzicielstwa. Aby zbudować relację opartą na zaufaniu, ważne jest, abyśmy zapytali Wewnętrzne Dziecko, czego potrzebuje. Wysłuchując go, a następnie odpowiednio reagując, pokazujemy Dziecku, że nie rzucamy słów na wiatr. Pokazujemy, że naprawdę zamierzamy bardziej się o nie zatroszczyć.


Ćwiczenie 9

ROZMOWA Z RODZICEM OBROŃCĄ

1. Napisz dialog, w którym Wewnętrzne Dziecko (niedominująca ręka) powie ci, w jakich obszarach swojego życia potrzebuje ochrony. Poproś dziecko, aby było konkretne. Na przykład Wewnętrzne Dziecko Joan napisało:

Nie podoba mi się, gdy szef wyzywa cię. Źle się z tym czuję. Nie lubię być nazywana głupią. W porządku, jeśli przyznasz, że popełniłaś błąd, ale nie muszę być obrażana. Chcę, żebyś mu to powiedziała. Nie miał prawa przezywać cię. Może wskazać ci błąd, abyś go poprawiła, ale nie przezywać. Jeśli to zrobi, zacznę strajkować. Będę chora lub coś takiego, więc nie będę musiała iść do pracy i słuchać jego złośliwości. To mam na myśli!!!

2. Po zakończeniu dialogu, za pomocą niedominującej ręki, narysuj wizerunek swojego Rodzica Obrońcy wraz z Wewnętrznym Dzieckiem. Na rysunku umieść Rodzica chroniącego Dziecko w sytuacji podobnej do opisanej powyżej. Ukaż na rysunku, jak Rodzic broni Dziecko. Co robi lub mówi, aby zadbać o potrzeby Dziecka?


Ćwiczenie 10

STAWANIE W OBRONIE 
WEWNĘTRZNEGO DZIECKA

MATERIAŁY: papier i flamastry

1. Pomyśl o kimś w twoim życiu, kto cię zastrasza lub poniża. Jeśli jest ich więcej niż jeden, skup się teraz tylko na jednym. 


2. Za pomocą niedominującej ręki narysuj obraz tej osoby, która cię poniża lub zastrasza. Na swoim rysunku uwzględnij chmurki słów (jak te widziane w kreskówkach). Co mówi osoba zastraszająca? Jak się czujesz? Zapisz na obrazku swoje uczucia w chmurce obok swojego wizerunku. 


3. Kontynuuj przedstawianie interakcji na swoim rysunku, pisząc dialog między twoim Rodzicem Obrońcą a drugą osobą. Pozwól swojemu Rodzicowi Obrońcy pisać dominującą ręką. Głos drugiej osoby również mówił przez twoją dominującą rękę. Pamiętaj, że możesz powiedzieć wszystko, co czujesz; druga osoba nie może ci fizycznie przeszkodzić. 
Uwaga: Ważne jest, aby zapewnić sobie prywatność w tej pracy. Jeśli obawiasz się, że ktoś przeczyta to bez pozwolenia, bardzo trudno będzie szczerze powiedzieć o swoich uczuciach. Bez uczciwej wypowiedzi, to ćwiczenie daje niewielką lub żadnej korzyści. Chroń swoje prawo do prywatności w dowolny sposób. 


4. Za pomocą ręki niedominującej stwórz nowy rysunek siebie i drugiej osoby. Niech ten rysunek pokazuje sposób, w jaki chciałabyś czuć się w sytuacji lub w związku. 



Ćwiczenie 11

DORADZANIE DZIECKU PRZESZŁOŚCI

MATERIAŁY: Kredki, pastele, flamastry i papier

Niedominującą ręką narysuj sytuację ze swojego dzieciństwa, kiedy czułaś się zraniona, smutna lub porzucona i nie miałaś nikogo, kto by cię pocieszył. 

Swoją dominującą ręką wyjaśnij Dziecku, że jesteś teraz tu dla niego i chcesz pomóc mu poczuć jego uczucia i podzielić się nimi z tobą. Poproś Wewnętrzne Dziecko, aby zapisało (ręką niedominującą), co się wtedy stało i jak się poczuło. 


Zapytaj Wewnętrzne Dziecko, czy jest coś, czego potrzebuje, aby poczuć się lepiej. Poproś je, aby narysowało ci obraz siebie, kiedy czuje się naprawdę bezpieczne, pocieszone i kochane. 

Następnie poproś Wewnętrzne Dziecko, aby napisało (ręką niedominującą) wszystko, co chce ci powiedzieć. 



Ćwiczenie 12

WŁĄCZ TWÓRCZE DZIECKO DO PRACY 


MATERIAŁY: papier, długopisy i flamastry

Zapytaj swoje Twórcze Dziecko, jak obecnie wyraża się w twojej pracy. W jakich sytuacjach czuje się mile widziane, a nawet niezbędne w twojej pracy zawodowej? Pytania zadawaj swoją dominującą ręką i pozwól swojemu Twórczemu Dziecku odpowiadać niedominującą ręką. 


Kontynuuj dialog ze swoim Twórczym Dzieckiem. Zapytaj, w jakich obszarach twojej pracy czuje się pominięte. Jakie sytuacje sprawiają, że czuje się nieswojo, niepożądane, ignorowane lub całkowicie porzucone? 


Teraz zapytaj swoje Twórcze Dziecko, jak chciałoby się bardziej wyrazić w twoim życiu zawodowym? Jak mogłoby się zmienić twoje życie zawodowe, gdyby miało coś do powiedzenia? W kwestii zmiany miejsca pracy? Zmiany zawodu? Nowej roli czy stanowiska? Innych aspektów pracy? Innego środowiska? 


Swoją niedominującą ręką pozwól swojemu Twórczemu Dziecku narysować obraz siebie w sytuacji zawodowej, będąc tak kreatywnym, ekspresyjnym, pomysłowym i twórczym, jak to tylko możliwe. 


* * *

Spotkanie z Duchowym Dzieckiem

Poniżej znajduje się medytacja prowadzona tak, abyś poznał Duchowe Dziecko. Najlepiej robić ją z zamkniętymi oczami, możesz więc nagrać tekst, a następnie odtworzyć go. Niezależnie od tego, czy nagrywasz słowa, czy je zapamiętasz, najlepiej jest wchodzić w to w stanie relaksu. Możesz usiąść lub położyć się wygodnie i zamknąć oczy.

Wyobraź sobie, że idziesz małą leśną ścieżką. Jest piękny wiosenny dzień. Wszędzie jest młoda zieleń. Ziemia jest pokryta polnymi kwiatami – fioletowym, różowym, żółtym i białym. Wszystko pachnie miło i świeżo. Ptaki szczebioczą nad twoją głową, a światło słoneczne przebłyskuje przez liście. Czujesz się tutaj bardzo bezpiecznie otoczona przyrodą, pięknem, kwiatami, drzewami, ptakami i światłem słonecznym.
 
Idąc ścieżką, nagle dochodzisz do niewielkiej polany. Pośrodku tej polany znajduje się mały budynek podobny do kapliczki. Jest bardzo mały, ma spadzisty dach i proste drewniane drzwi. Można poczuć, że w tym miejscu jest coś bardzo magicznego. Kiedy podchodzisz, drzwi otwierają się i na frontowych schodach staje małe dziecko. Dziecko uśmiecha się do ciebie i zaprasza cię, abyś weszła. Kiedy się zbliżasz i uważniej patrzysz na twarz tego dziecka, zdasz sobie sprawę, że to ty – to twoje własne Duchowe Dziecko. Dziecko wita cię i mówi, że czekało na ciebie i bardzo się cieszy, że cię widzi.
Potem Twoje Duchowe Dziecko prosi cię o zdjęcie butów i wejście do środka. Dziecko bierze cię za rękę i wprowadza do środka. Znajdujesz się w małym pokoju wypełnionym zapachem cedrowego drewna. Nie ma tu mebli, tylko dwie poduszki na pokrytej dywanem podłodze. Pokój oświetlony jest miękkim światłem pochodzącym z przeciwległej ściany. Zauważasz, że w rzeczywistości światło słoneczne przechodzi przez okrągły wzór otworów wyciętych w drewnianej ścianie. Dziecko prosi cię, abyś usiadł na jednej z poduszek na podłodze, naprzeciwko kręgu światła. Dziecko siada obok ciebie na drugiej poduszce. Razem kontemplujecie cicho krąg światła. Czujesz świętość tego miejsca. Kiedy tak siedzisz, ogarnia cię piękne uczucie spokoju i miłości. Czujesz się tak, jakbyś wrócił do swojego domu.
 
Po chwili Dziecko zaprasza cię do wyjścia na słońce. Wychodzisz i siadasz na małej drewnianej ławce pod zielonymi drzewami. I tam rozmawiasz ze swoim Duchowym Dzieckiem. Odkrywasz, że chociaż to małe dziecko jest bardzo młode, wydaje się, że ma wielką mądrość. Mówi z prostotą i jasnością płynącą prosto z serca. Dobrze cię zna. Kiedy rozmawiacie, obejmujesz swoje Duchowe Dziecko i zapraszasz je do domu, aby żyło w twoim sercu.